مقایسه یافته‏های بالینی و نتایج روش جراحی باز در درمان فتق اولیه با عود دیسک بین مهره‏ای لومبوساکرال

زمینه و هدف: با وجود پیشرفت روش‏های درمانی فتق دیسک بین مهره‏ای ناحیه لومبوساکرال، هنوز هم جراحی باز روش مرسوم است. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز و عوامل خطر عود فتق دیسک کمری پس از جراحی باز و مقایسه نتایج بالینی جراحی مجدّد با جراحی اول انجام شد.   روش تحقیق: این مطالعه توصیفی آینده‏نگر، به مدت پنج سال (فروردین 1382 تا اسفند 1386) بر روی بیماران با جراحی فتق دیسک انجام شد. برای بیماران پرسشنامه‏هایی قبل و بعد از عمل شامل اطلاعات فردی، علائم بالینی و معاینه عصبی تکمیل گردید. شدّت درد با استفاده از مقیاس دیداری درد ( vas ) و عملکرد بیماران با استفاده از پرسشنامه modq ارزیابی گردید. داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار spss (ویرایش 12) و آزمون‏های آماری مربوطه در سطح معنی‏داری 05/0 p< تجزیه و تحلیل شد ند.   یافته ها: در مجموع 844 بیمار با متوسط دوره پیگیری 8 ± 38 ماه بررسی شدند. شایع‏ترین شکایت و نشانه به ترتیب شامل درد کمر و سیاتیک و slr مثبت بود. عود علائم در 16 نفر (89/1%) از بیماران با ام.آر.آی تایید شد. عوامل خطر عود در بیماران شامل جنس، سن، سیگار و ترومای کمری بود. مقایسه شدّت درد و میزان عملکرد بیماران در گروه فتق اولیه (به ترتیب 7/86% و 2/21) با گروه عود (به ترتیب 7/85% و 1/21، پس از جراحی مجدّد) تفاوت معنی‏داری نشان نداد (05/0 >p ).   نتیجه گیری: این مطالعه ضمن تعیین میزان بروز عود فتق دیسک و عوامل خطر مؤثر بر آن، نشان داد که نتایج جراحی مجدّد رضایت‏بخش بوده و بیماران دچار عوارض بیشتری نسبت به جراحی اول نمی‏شوند.